W ciągu kilku ostatnich tygodni dziesięć państw członkowskich (Niemcy, Francja, Austria, Belgia, Portugalia, Słowenia, Grecja, Włochy, Estonia, Słowacja) wysłało do Komisji oficjalne wnioski w sprawie wzmocnionej współpracy na rzecz podatku od transakcji finansowych. Wszystkie powoływały się na wniosek Komisji w sprawie podatku od transakcji finansowych jako na podstawę, na której chciałyby oprzeć swoje dalsze działania. Kiedy tylko minimalna wymagana liczba zgłoszonych państw członkowskich została osiągnięta, Komisja zaczęła analizę wniosków w celu sprawdzenia, czy spełniają one warunki wzmocnionej współpracy określone w Traktatach.

Wnioski analizowano całkowicie bezstronnie, biorąc pod uwagę skutki zarówno dla uczestniczących, jak i nieuczestniczących państw członkowskich, a także dla całej UE. Oznaczało to m.in. sprawdzenie, czy wzmocniona współpraca na danym obszarze będzie służyć realizacji celów i interesów Unii, czy nie wpłynie negatywnie na jednolity rynek oraz czy nie będą naruszone prawa, kompetencje i obowiązki nieuczestniczących państw członkowskich. Ponadto każde państwo członkowskie, które w późniejszym terminie będzie chciało dołączyć do współpracy, będzie mogło to uczynić na takich samych warunkach, jak państwa członkowskie uczestniczące w niej od początku. W swojej decyzji Komisja stwierdziła, że wszystkie warunki prawne są spełnione i że państwa członkowskie, które chcą wprowadzić unijny podatek od transakcji finansowych, powinny dostać na to zgodę.

W przedstawionym wniosku wyliczono, dlaczego przyjęcie wspólnego podatku od transakcji finansowych przez znaczącą grupę państw członkowskich byłoby korzystne oraz dokonane we właściwym czasie. Po pierwsze, wzmocniłoby to jednolity rynek poprzez zmniejszenie złożoności przepisów oraz zakłóceń konkurencji wynikających z wielu różnych podejść krajowych. Gdyby jednolity system był stosowany na przeważającej części rynku unijnego, przedsiębiorstwa we wszystkich 27 państwach członkowskich odniosłyby korzyści ze zmniejszonych kosztów przestrzegania przepisów i z większej pewności prawnej. Po drugie, podatek od transakcji finansowych zapewniłby sprawiedliwszy wkład z sektora finansowego do budżetu publicznego. Dzięki temu wyrównałyby się reguły gry dla sektora finansowego i innych sektorów w odniesieniu do pokrywania kosztów kryzysu. Wspólny podatek od transakcji finansowych przyczyniłby się w końcu do wzrostu skuteczności działań na rynkach finansowych – działania przypominające grę w kasynie miałyby szansę ustąpić miejsca działaniom bardziej stabilnym, wspierającym gospodarkę realną.